അമ്മതന്‍ വയറ്റില്‍ കിടന്നു ഞാനൊരു
മഹാരാജാവിനെ പോലെ പത്തുമാസം.
പിന്നെയാ നോവിന്‍ അവസാനം അമ്മ തന്‍
പുഞ്ചിരിയായ് വന്നു ഞാന്‍ കരച്ചിലൊടെ.
ആ അമ്മ തന്‍ പ്രതീക്ഷയായ്, താങ്ങായ്,
തണലായ്, സ്വപ്നമായ് എന്നെ കണ്ടൂ.
വിശപ്പിന്‍‌റ്റെ വിളിയാല്‍ അമ്മതന്‍
അടിവയര്‍ ആര്‍ത്തു കരഞ്ഞപ്പോഴും, ഒരു
പുഞ്ചിരിയോടെന്നെ മുലയൂട്ടിയ എന്‍‌റ്റെ അമ്മ.
എന്‍‌റ്റെ സുഖങ്ങളില്‍ അവള്‍ മറന്നതവള്‍
തന്‍ മനം പൊട്ടും ദു:ഖങ്ങളായിരിന്നു.
മോനേ ഓര്‍ക്കുക നമ്മളനാഥരാണെന്നോ-
ര്‍ക്കുക നമുക്കായ് നാം മാത്രമെന്ന്;
പലവുരു ഉരുവിട്ടു, ക്ഷമിക്കുക നീ
നിന്നെ ദ്രോഹിക്കും ജനങ്ങളോടും.
സ്നേഹത്തിന്‍ നിറകുടമാം, ശാന്ത
സ്വരൂപിയാമെന്നമ്മയ്ക്കായ്, മനസ്സു
നിറയെ ഞാന്‍ പ്രാര്‍ത്ഥിക്കുന്നു, അമ്മേ,
ഇനിയുള്ള ജന്മങ്ങളിലെല്ലാം നീ
തന്നെയെന്‍ മാതാവായ് വന്നിടണേ.
